sábado, 21 de noviembre de 2009

CONCLUSIÓN FINAL: Carta abierta




Como a veces les ocurre a las personas religiosas, yo también tuve mi crisis de fe, en mi caso, profesional. Fue poco antes de emprender este viaje. La rutina laboral, la falta de ilusión y motivación, unidos a los sinsabores de la vida, me absorvían la energía, bajándome el ánimo hasta casi paralizarme. Dudé muchas veces de mi capacidad para comunicar, analizar y transmitir información. Me sentía superada por las circunstancias y el entorno. Y el temor de no estar a la altura de un proyecto de esta embergadura o no aprovechar esta oportunidad única que se me presentaba, llegaron a bloquearme y generarme cierta angustia.

Unos días antes de nuestra partida, Estrella y Juan intentaron animarme asegurándome que, sobre el terreno, la inspiración llega por si sola. Yo envidiaba su optimismo y temía defraudarlos, a ellos y al resto de compañeros y amigos. Me consolaba que Chus ( a la que apenas conocía), me pareció desde el primer momento, una chica alegre, valiente y muy preparada.

Ahora que emprendemos el viaje de regreso a casa sólo puedo decir que tenían razón. No se si he logrado transmitir con suficiente nitidez la realidad que hemos conocido en Centroamérica. Es inevitable sentir que dejas muchas cosas en el tintero, porque los proyectos son demasiado amplios como para poder abarcarlos en una visita de un día. Pero lo que si puedo asegurar es que he recuperado la vocación por el periodismo, con el sabor dulce y amargo que tiene esta profesión.

Ha sido una experiencia intensa, agotadora por momentos, dura emocionalmente; pero a la vez muy gratificante y enriquecedora. La capacidad y voluntad de superación de todas y cada una de las personas que hemos conocido me han ayudado a reencontrarme cuando más perdida me sentía.

Gracias Juan, gracias Estrella, gracias a todos.

Loreto

8 comentarios:

  1. ¿Porqué será que la gente de AGARESO que visitáis esos proyectos de cooperación parecéis unas personas más, dentro de esos procesos, y la gente de las agencias gun¡bernamentales de cooperación parecen... turistas?
    Felicidades por las excelentes crónicas y las impresionantes fotos.

    ResponderEliminar
  2. Eu, recoñezo, non lin todos os posts pero hai historias como a da xente que vive do vertedoiro, a do proxecto de cooperación tralo furacán Ida, ou a reflexión sobre ser muller, maia e pobre, ademais da radio como medio de comunicación para conseguir que funcione a comunidade en canto os bens que precisa son historias que denotan que chegastes ós problemas, que convivistes coas xentes que non só vos quedastes nas cifras dos proxectos... Eu estou de acordo con Antón, parecedes unhas persoas máis de alí e para nada pensedes que este traballo ten flecos. Os meus parabéns

    ResponderEliminar
  3. Bueno, bueno, Loreto... Creo que no merecemos ni Juan ni yo tantos alagos. Más bien os los habría que dar a vosotras por vuestro trabajo. Sé que ha sido agotador. Estoy segura. Pese a todo, ha valido la pena vuestro esfuerzo porque el proyecto ha quedado genial.
    Y esta foto de la niña me encantaría para la portada del catálogo de la exposición de Chus.
    Los textos os quedaron genial y las fotos ni os cuento... Ay, que me emociono yo sola.

    Gracias por todo chicas.

    ESTRELLA

    ResponderEliminar
  4. Sin duda, gracias a las dos. Habéis hecho un trabajo magnífico durante estas dos semanas y leeros ha sido todo un placer, porque nos habéis trasladado a una realidad muy dura y desconocida para todos. Enhorabuena.

    Un beso. Álex.

    ResponderEliminar
  5. Agareso é unha asociación de reporteros solidarios que, imaxino, ten o obxectivo de comunicar a realidade que non ten cabida nos medios de comunicación convencionais. É por iso que neste proxecto que leváchedes a cabo en Centroamérica boto de menos a profundidade que a ocasión se merecía. O blog é unha ferramenta válida para contar experiencias persoais pero tamén para afondar nas causas estructurais da pobreza e nas estratexias de desenvolvemento que se están a levar a cabo no sur. Penso que Agareso debería apostar nesta viaxe en achegar a sociedade galega a realidade do sur máis aló dos casos concretos e conmovedores. Entender a realidade dos países, os seus conflictos, o papel do estado, das mulleres, a diversidade cultural, os resultados acadados nos proxectos de cooperación ao desenvolvemento, etc., forma parte dos obxectivos do traballo do xornalista.
    É preciso que cando as comunicadoras teñamos a oportunidade de facer o noso traballo sen marxe de liñas ou de minutos, fagamos un esforzo para descreber e afonfar nas causas reais das desigualdades e nas posibles formas de superación.
    Con este comentario non pretendo ofender nin despreciar o traballo feito polas xornalistas de Agareso. Ó contrario. Pretendo facer unha crítica que serva para mellor o traballo no futuro. Penso que en próximas ocasións, Agareso debería facer un traballo previo para decidir que quere comunicar e con que obxectivo. E buscar sinerxias cos medios de comunicación galegos que queran aproveitas a oportunidade de publicar información con estas características.

    ResponderEliminar
  6. Me ha encantado tu conclusión final ... Hermosas palabras y buen trabajo!

    Besos desde Reu.

    Eva A. G.

    ResponderEliminar
  7. Oye Chus debes chequear a este periodista, ha estado en Guate haciendo buen trabajo por rato.
    http://www.mimundo.org

    -Marco
    Comandos de Salvamento

    ResponderEliminar
  8. Gracias a vosotras por este trabajo que nos acerca a estas personas y a sus realidades, tristemente como en este caso, muy crudas, pero que aun siendo asi, se muestran con toda la dignidad que el ser humano ha sabido desarrollar. Preciosas imagenes y un texto acorde a tan buena labor.
    Saludos

    ResponderEliminar